متن پرسش :
دختری بعد از عقد رسمی و آشنایی با روحیات شوهر، حاضر به عروسی و رفتن به خانه همسر نشده و از دادگاه تقاضای طلاق میكند. در این خلال وی از خیابان به عنف ربوده و به محلی مخفی برده میشود. بعد از تفحص مشخص میشود رباینده همسر او بوده و برای اجبار وی به تمكین و تشكیل زندگی مشترك دست به چنین اقدامی زده است. با توجه به ماده 621 قانون مجازات اسلامی كه مقرر میدارد: «هر كس به قصد مطالبه وجه یا مال یا به قصد انتقام یا به هر منظور دیگر به عنف یا تهدید یا حیله یا به هر نحو دیگر شخصاً یا توسط دیگری، شخصی را برباید یا مخفی كند به حبس از پنج تا پانزده سال محكوم خواهد شد…» بفرمایید: الف . آیا در ایام عقد بستگی، نشوز زن صدق میكند؟ ب . آیا این كار شوهر جرم و مستحق تعزیر شرعی است؟ ج . بر فرض لزوم تعزیر، آیا گذشت دختر و خانوادهاش بعد از مرافعه، مسقط تعزیر خواهد بود؟
متن پاسخ :
.1- طبق مادتین 1114 و 1115 قانون مدنی زن باید در منزلی كه شوهر تعیین میكند سكنی نماید مگر اینكه اختیار تعیین منزل به زن داده شده باشد و یا آنكه بودن زن و شوهر در یك منزل متضمن خوف ضرر بدنی یا مالی یا شرافتی برای زن باشد. و طبق مستفاد از ذیل ماده 1115 آن قانون در مواردی كه زن باید در منزلی كه شوهر تعیین میكند سكنی نماید اگر امتناع كند و به منزل شوهر نرود مستحق نفقه نیست و ناشزه محسوب میشود.
2. اگر شوهر، زن خود را جبرا به خانه اش ببرد. عمل وی نه آدمربائی است و نه سرقت. (نظریه مشورتی شماره 6643/7 تاریخ 17/9/77اداره حقوقی قوه قضائیه )
1. متن استعلام فوقالذكر، به این شرح است: در صورت عدم تمكین همسر عقدی در رفتن به منزل شوهر، بفرمایید:
الف. آیا این همسر عقدی مشمول احكام زن ناشزه قرار میگیرد؟
ب. اگر شوهر به اجبار او را به همراه خود ببرد، آیا عمل وی آدمربایی محسوب میشود؟
ج. در صورت صدق عنوان آدمربایی، آیا مشمول احكام سرقت است یا حكم خاص دیگری دارد؟
ماخذ : متن دستخط
