دوست ندارید وکلا دفتر حقوقی شما را ترک کنند؟ پس به توانایی و مهارت آنها اعتماد کن نه به میزان درآمدشان!

تحقیقات اخیر نشان می دهد که بیش از 2 هزار وکیل و حقوقدان بزرگ در کالیفرنیا و واشنگتن جزو پر استرس ترین و ناراحت ترین افراد در حرفه شان هستنند.

انچه که باید بدانید:

مطالعات جدید نشان می دهد که وکلایی که بیشتر برای مهارت و حرفه خود ارزش دارند، نسبت به وکلایی که بیشتر برای بهره وری و درآمد خود از وکالت احساس ارزش می کنند، کمتر استرس دارند و خوشحال تر هستند.

وکلا در موسسات حقوقی بزرگ و ادارات حقوقی شرکت ها بیشتر به دلیل بهره وری خود احساس ارزش می کردند.

این تحقیقات همان تئوری خود شناسی را بیان می کند ، که افراد باید برای مهارت و صلاحیت خود در حوزه تخصصیشان ارزش قائل شوند.

دو سال پیش ، پاتریک کریل ، وکیل و مشاور بهداشت روان تصمیم گرفت فرضیه ای را آزمایش کند: ایا استفاده از  وکالت به عنوان یک کالا وتنها برای درآمد، به گونه ای که بیشتر شبیه به یک کسب و کار به نظر برسد تا به یک حرفه، باعث وخامت و آسیب به سلامت روانی و جسمی در بین وکلا نمی شود ؟

طبق مطالعاتی که کریل با گروه روانپزشکی دانشگاه مینسوتا در این ماه در علوم رفتاری منتشرکرده است، به نظر می رسد که پاسخ این سوال، مثبت باشد. طبق بررسی ها نزدیک به 2000 وکیل در کالیفرنیا و واشنگتن ، با توجه به بهزیستی و سلامت روان آنها و رفتار ها و احساساتی که نسبت به کارفرمایان خود نشان می دادند، در تابستان سال 2020 تیم کریل کشف کرد که وکلایی که ارزش های خود را در مهارت های فردی می بینند،نسبت به کسانی که گویی در بخش حسابداری هستند یا بازخورد کارآمدی ندارند، شادتر ، کم استرس تر و احتمال ابتلاء پایین تری به مواد مخدر و الکل دارند و حرفه و محل کار خود را به ندرت ترک می کنند. مانند دانش اموزی که موفقیت خود را تنها در نمره می بیند نه در درک مباحث و تقویت و گسترش عمق و غنای فکری خود.

حدود 62 ٪ از پاسخ دهندگان ، که شامل وکلا در موسسات حقوقی ، ادارات و شرکت های حقوقی و سازمان های دولتی بودند ، گفتند که کارفرمایان آنها باعث شده که آنها در این حرفه به عنوان یک متخصص و خبره احساس ارزش کنند. تقریباً 27 ٪ از وکلا گفتند که شرکت های خود را با توجه به ارزش های مالی و بودجه ان ارزیابی می کنند ، و 10 ٪ وکلا گفتند که آنها احساس ارزش نمی کنند و بازخورد معنی داری از این حرفه دریافت نمی کنند.

کریل گفت: “هر چند فرضیه ما تأیید شد ، اما من از اینکه چقدر واضح و مشخص تمامی استاندارد ها و سنجشی که مورد بررسی قرار داده بودم، صحیح بود ، تعجب کردم.” وی گفت: “سلامت روانی و سلامت جسمی بسیار مهم است. ایا زمان کاری شما در این حرفه برای شما مضر بوده است ، آیا محل کارتان رفتار های بدی را برای شما عادی سازی می کند ، ایا زمان کاری شما در این حرفه باعث شده است که شما بیشتر مواد الکلی بنوشید یا از مواد مخدر استفاده کنید – هم در سلامت روانی و هم در سلامت جسمی، ما پدیدار شدن این سلسله مراتب را شاهد بودیم”.

به گفته کریل این داده ها همان  تئوری خود شناسی است که بیان می کند مردم برای رشد خود باید احساسی خودمختار ، کارامد و اجتماعی داشته باشند. اگر وکلا از توانایی خود احساس ارزشمندی نکنند ، شرکت ها همچنین علاقه ای به کارآمد کردن انها ندارند.

کریل گفت: “وکلا وقت ، تلاش و پول زیادی را برای وکالت  و وکیل شدن خرج می کنند و بیشتر انها به هوش و استعداد و مهارت خود در وکالت افتخار می کنند.” اگر آنها به روشی معنادار به رسمیت شناخته نشوند ، آن نیاز اصلی روانی که همه ما به دنبال ان هستیم ، برآورده نمی شود. من فکر می کنم منطقی است که بگوییم در درجه اول احساس متقابل و ارتباطی که با کارفرمای خود برقرار می کنیم، به نتایج خوبی در سلامت روانی منجر نمی شود.

وکلایی که در سلامت روانی خود اختلال داشتند ، تقریباً نیمی از 10 ٪ را تشکیل می دادند که بازخوردی دریافت نکرده اند و یا از طرف کارفرمایان خود احساس ارزش نمی کردند. ارزش های ادراک شده و پیامد های بهداشتی با جنسیت ، نژاد، قومیت و زمان در این حرفه نیز همراه بود. زنان بیشتر از مردان از نظر مالی احساس ارزش می کردند ، در واقع زنان بیشتر از مهارت های خود در وکالت احساس کارامدی می کردند. اکثر وکلای سیاه پوست نیز می گفتند که کارفرمایان آنها بازخورد معنادار و کارامدی را به انها ارائه نمی دهند یا برای آنها ارزش قائل نیستند. و وکلای جوان به جای مهارت های خود ، از نظر مالی در وکالت احساس ارزش می کردند.

وضعیت سلامت روان در حرفه حقوق و وکالت از زمان جمع آوری داده های کریل در دو سال پیش بهبود نیافته است. طبق بررسی سلامت روان و سوء مصرف مواد توسط ALM ، تقریباً از هر 5 پاسخ دهندگان یک نفر آنها خودکشی کرده  و 67 ٪ گفتند که آنها مضطرب هستند. حدود 35 ٪ از وکلا گفتند که احساس افسردگی می کنند ، در حالی که 44 ٪ از آنها گفتند که قبل از همه گیری کرونا احساس افسردگی نمی کردند. انزوا نیز مشکل دیگری است ، که 44 ٪ از پاسخ دهندگان به این مشکل دچار شده بودند.

منبع: law.com